Zbór (czyli zgromadzenie, wspólnota) to lokalna społeczność wierzących. To określenie przyjęte w kościołach ewangelicznych (podobnie jak parafia, gmina czy kongregacja w innych kościołach).
Agapą nazywamy posiłek organizowany wspólnymi siłami (każdy stara się coś przynieść), organizowany w budynku kościelnym – podobnie praktykowali również pierwsi chrześcijanie.
Jako wierzący ludzie wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami, więc często zamiast „pan” i „pani”, mówi się „brat” i „siostra”, a do osób starszych także „ciocia” i „wujek”. To taki gest serdeczności.
Nasze nabożeństwa są otwarte dla wszystkich.
- Śpiewanie pieśni, nazywane uwielbieniem
Przez muzykę i teksty pieśni, często oparte na fragmentach Biblii, rozważamy i ogłaszamy wielkość Boga, wyrażamy swoje emocje i wspólnie wyznajemy ważne prawdy wiary. Uwielbienie prowadzi zazwyczaj zespół muzyków, a teksty pieśni wyświetlane są na ekranie.
- Modlitwa w różnych formach
Czasem modlitwę prowadzi pastor, starszy zboru, a inni w ciszy włączają się w jej treść. Czasem modlą się wszyscy na raz, swoimi słowami (modlitwa społeczna). Czasem uczestnicy nabożeństwa spontanicznie wznoszą krótkie, indywidualne modlitwy. Jedni modlą się w ciszy, inni głośno. Niektórzy siedzą, inni klęczą lub stoją, podnoszą lub składają ręce – każda forma modlitwy, która wypływa z autentycznego przeżywania Boga i nie zakłóca porządku nabożeństwa jest akceptowana. W modlitwach wyrażamy dziękczynienie, uwielbienie, pokutę i prośby. Osobiste prośby modlitewne można zgłaszać do punktu informacyjnego przed niedzielnym nabożeństwem lub kontaktując się z biurem kościoła.
- Nauczanie (zwiastowanie Słowa Bożego)
To przede wszystkim kazanie, czyli wykład w oparciu o Biblię, wygłaszany przez pastora lub kaznodzieję. Często nabożeństwo rozpoczyna się też krótkim rozważaniem biblijnym, które inspiruje do uwielbienia i modlitwy. Wiele osób, przychodząc na nabożeństwo, przynosi własny egzemplarz Pisma Świętego, by śledzić przytaczane teksty. Niektórzy robią notatki. Spotkanie ze Słowem Bożym buduje wiarę, kształtuje charakter, konfrontuje z grzechem, dodaje nadziei i pociesza. Każde kazanie jest więc zadaniem, które możemy podjąć i pozwolić Bogu, by zmieniał nasze życie.
- Wieczerza Pańska (komunia, eucharystia)
Raz w miesiącu (zwyczajowo w pierwszą niedzielę miesiąca) niedzielne nabożeństwo ma szczególny charakter i poświęcone jest wspominaniu śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Przyjmując z wdzięcznością chleb i wino, symbole złamanego ciała i przelanej krwi Chrystusa, utożsamiamy się ze zbawczym dziełem krzyża, przeżywamy Jego realną obecność i jedność wszystkich wierzących. Nie wierzymy natomiast, że chleb i wino przemieniają się w swej substancji w ciało i krew, ani nie uważamy, by podczas Wieczerzy ofiara krzyża była powtarzana. Wieczerza przyjmowana jest pod dwiema postaciami, ze względów higienicznych wino podajemy w indywidualnych kieliszkach. Warunkiem przystąpienia do wieczerzy jest przynależność do wspólnoty wierzących (niekoniecznie do Kościoła Zielonoświątkowego), czyli przeżycie osobistego nawrócenia i chrztu w wieku świadomym. Do wieczerzy nie przystępują również osoby uporczywie trwające w grzechu, do czasu ponownego pojednania z Bogiem.
- Zbieranie ofiar na pracę Kościoła (kolekta)
Ofiary zbierane przez członków społeczności pozwalają na utrzymanie budynku i prowadzenie działalności ewangelizacyjnej, misyjnej oraz charytatywnej Kościoła. Goście nie są zobowiązani do składania żadnych ofiar. Domownicy, którzy czują się odpowiedzialni za funkcjonowanie wspólnoty, zgodnie z sumieniem i możliwościami, przekazują co miesiąc część swoich dochodów.
Inne elementy nabożeństw:
- Świadectwo – ktoś z wiernych lub zaproszony gość opowiada o Bożym działaniu w swoim życiu
- Chrzest – publiczne wyznanie wiary przez zanurzenie w wodzie. Kandydaci zgłaszają pastorowi pragnienie chrztu i uczestniczą w spotkaniach poświęconych podstawom chrześcijańskiego życia.
- Błogosławieństwo dziecka – nie praktykujemy chrztu niemowląt, ale naśladując przykład Jezusa, błogosławimy dzieci.